Je artikel staat klaar om ingediend te worden. Je hebt alle bestanden op de juiste manier geüpload en een prachtige cover letter geschreven, en dan krijg je ineens nog het verzoek om een lijstje met mogelijke reviewers (onafhankelijke beoordelaars) op te geven. Waarom doen tijdschriften dit? En hoe stel je dat lijstje samen?
Zie het als een kans
Mogelijk is je eerste reactie: Uh… is dit eigenlijk niet jullie werk, lieve redacteuren van het tijdschrift? Het antwoord is: ja, eigenlijk wel. Tegelijkertijd is het zo dat het vinden van reviewers vaak een ingewikkelde, tijdrovende klus is voor een redacteur, die het redactiewerk vaak ook doet naast zijn/haar reguliere baan. Het pijnpunt is dat er tegenwoordig bij tijdschriften meer kopij binnenkomt dan dat er reviewers voorhanden zijn. Mooi voor de wetenschap, maar lastig voor de redactie. Zie het daarom als een mooie kans, om een voorselectie te kunnen maken van reviewers die waarschijnlijk met een positieve blik naar jouw paper zullen kijken.
Wie beveel je aan?
In de referentielijst van jouw paper zal je zeker enkele onderzoeken vinden die qua onderwerp of doelgroep goed aansluiten bij jouw artikel. De auteurs van deze gepubliceerde onderzoeken zijn wellicht geschikte reviewers voor jouw artikel. De eerste auteur is vaak de promovendus en het kan dus zo zijn dat diegene nu ander werk doet. De tweede auteur is vaak de copromotor en de laatste auteurs zijn vaak de promotoren, die mogelijk nog wel hetzelfde werk doen. Een snelle Google search vertelt je waar ze tegenwoordig werken en wat hun huidige e-mailadressen zijn, want die moet je vaak ook opgeven. Daarnaast kan het zinvol zijn om te kijken naar de onderzoekstechnische aspecten. Heb je bijvoorbeeld een bijzondere analyse uitgevoerd, dan kan het zinvol zijn om een reviewer op te geven die expertise heeft op dit gebied. Ook tref je mogelijk andere (internationale) onderzoekers uit jouw werkveld op congressen of symposia, die zich bezighouden met vergelijkbare onderwerpen als jij. Deze mensen zou je kunnen onthouden als mogelijke reviewer voor je volgende papers.
Wie beveel je niet aan?
Soms kun je ook aangeven of je reviewers wilt uitsluiten. Een praktische reden om reviewers uit te sluiten is bijvoorbeeld omdat ze vermoedelijk al een keer naar jouw paper hebben gekeken. Iemand die je eerder als reviewer hebt opgegeven, maar door wiens commentaar jouw paper mogelijk werd afgewezen, wil je liever niet opnieuw als reviewer hebben. Daarnaast is er ook het ethische component. Je wordt geacht een onafhankelijke reviewer op te geven, dus geen directe collega’s of onderzoekers die je persoonlijk goed kent of met wie je hebt samengewerkt. Sommige tijdschriften checken ook dat je niet samen co-auteur bent op meerdere artikelen.
Anekdotische evidentie
Een kleine greep uit de grote voorraad anekdotes over het reviewproces. Er is een onderzoekster uit Australië die onderzoek doet naar dezelfde onderwerpen als Jojanneke. Zij hebben elkaar nog nooit ontmoet en nog nooit samengewerkt, maar ze citeren wel regelmatig elkaars werk. In de loop der jaren hebben ze al meerdere keren als reviewer bij elkaar opgetreden en Jojanneke heeft haar eigenlijk standaard in haar reviewer-lijstje staan. Een promovendus had een artikel ingediend met een redelijk grote groep co-auteurs. Het tijdschrift had veel moeite om reviewers te vinden en daardoor blijkbaar niet heel goed gelet op de namen van alle betrokken co-auteurs. Eén van de betrokken onderzoekers kreeg namelijk het verzoek om als reviewer op te treden voor dit artikel waaraan hij zelf als co-auteur had meegeschreven! Ook ging een aantal jaren geleden het verhaal rond dat er een onderzoeker was die zichzelf opgaf als reviewer voor zijn eigen artikelen, maar dan met een Gmail-adres. Het zal je niet verbazen dat de meeste wetenschappelijke tijdschriften tegenwoordig alleen maar e-mailadressen van erkende (academische) instellingen accepteren voor reviewers!
Reactie plaatsen
Reacties